Многу луѓе дури во зрелите години ги препознаваат знаците на занемарување кои ги носат од детството – знаци што често долго време остануваат незабележани, но имаат силно влијание врз емоционалното и менталното здравје. Голем дел од возрасните не се ни свесни дека нивното детство оставило „невидливи лузни“, чиј ефект со текот на времето станува сè поочигледен.
Според „National Child Traumatic Stress Network“, траумите и занемарувањето во раната возраст можат да доведат до сериозни емоционални, психолошки и здравствени последици. Истражувањата покажуваат дека постојат три особини кои многу често се јавуваат кај возрасни лица што биле занемарени како деца.
Првата последица е тешкотијата во изразувањето емоции. Лицата кои растеле во средина каде нивните чувства биле игнорирани или критикувани, најчесто развиваат проблем со отворена комуникација за сопствените емоции. Во зрелите години ова води до тешкотии во поврзувањето со другите, грижа да не бидат погрешно сфатени и чувство на изолација. Недостигот од емоционална поддршка во детството честопати создава бариера што ги спречува овие луѓе да се изразат искрено дури и во блиски односи.
Втората последица е ниската самодоверба. Студиите откриваат дека децата кои не добиле доволно внимание, поддршка и охрабрување, често израснуваат со чувство дека не се доволно вредни или дека не заслужуваат љубов. Во возрасните години ова се претвора во самокритичност, несигурност и постојано чувство дека не се „доволно добри“. Занемарувањето во детството го нарушува развојот на позитивната слика за себе, оставајќи длабоки траги врз самопочитта.
Третата последица се тешкотиите со довербата. Луѓето кои доживеале емоционално занемарување често научиле уште како деца да се потпираат единствено на себе. Тоа создава потешкотии во остварувањето и одржувањето на блиски односи како возрасни. Истражувањата дополнително покажуваат дека оние кои преживеале насилство или долга емоционална изолација имаат пониско ниво на доверба – не само во другите, туку и во сопствените проценки. Ова може да доведе до избегнување на блискост, што дополнително го засилува чувството на осаменост.
Иако овие последици можат да бидат длабоки, важно е да се знае дека тие се препознатливи и – најважно – променливи. Првиот чекор е свесноста, а потоа следи процесот на заздравување, кој многумина го започнуваат дури во зрелите години.
