Никола Наумоски, активист, некогашен дел од администрацијата на градот и иден хроничат на Скопје, зборува за болките на градот, пропуштените шанси, урбаните битки и надежта која уште не згаснала. Во интервју за Трн, Наумоски зборува за тоа што би направил доколку утре стане градоначалник, зошто проектот БРТ не смее да падне во вода, како СК2014 остави трауми врз урбаното ткиво, и зошто единството на прогресивните сили е уште само далечна желба. Од споменикот на Ќосето, до мостовите над Вардар и солзите на Груевски. Ова интервју е урбана хроника на едно Скопје што се обидува да не потоне.
Трн: Ако во моментов со супер моќ би бил избран за нов градоначалник на Скопје, кои се трите работи на кои веднаш би се насочил?
Никола: БРТ е проект кој што како Скопјани би биле луди да го пропуштиме по вторпат. Сработен е проектот, изоден е пат од неколку години, обезбедено е финансирање и подготвена јавната набавка. Скопјани навистина би можеле да имаат нов брз, еколошки и точен јавен превоз за 2-3 години, а најдоброто од сето тоа е што нема да го платат тие, туку ќе биде исплатен од буџетот на државата.
Секако, со БРТ доаѓаше и еден проепратен проект – а тоа е претворањето на Мал Ринг во пешачка зона, проект кој Скопјани го бараат со децении и кој полека се остварува со разните пешачки зони кои конечно требаше да бидат поврзани со воведувањето на БРТ по ул. Димитрие Чуповски.
Отворањето на двата моста на Вардар може да е предизвик за најдобрата менаџерка во Европа кој што не може да го сработи ни за четири години, но првиот човек на улица да го најдете ќе ви ги отвори за два месеци. Тие мостови многу ќе помогнат за поврзувањето на градот. Луѓето често размислуваат низ призмата на автомобилските гужви и колку овие мостови ќе помогнат, но не се ни свесни какво подобрување ќе биде тоа за пешаците, велосипедистите, а најмногу за корисниците на новите линии на јавниот превоз кој што ќе вози по овие мостови. Изградени се на места каде со километри немаше мостови, ќе го направат градот многу поповрзан, ќе отворат нови фронтови за градба и нови содржини околу кејот и реката.
Трн: Која е најголемата болка на Скопје според тебе и зошто?
Никола: СК2014 е непоправлива штета врз лицето на градот, маска која што е тешко да се симне, дури и да се сака. А, велам „дури и да се сака“ бидејќи во јавноста на прсти можат да се избројат луѓето кои заговараат отстранување. Штетноста на материјалната критика на СК2014 која што беше доминантна во времето на неговото градење (нерационалното трошење и корупцијата), направи противниците на проектот да престанат да се бават со него откако се смени владата на Груевски, бидејќи тендерите запреа, а со тоа и обвинувањата за грабежот со стиропор и мермер.
Но, никој веќе не се бави со штетноста врз животната средина на проектот, безбедноста, прескапото одржување, нарушувањето на вистинското кулутнрно наследство, јавните простори, или простата нефункционалност на изградените објекти. Триумфалната порта има повеќе светилки отколку посетители годишно, а ние и натаму одбиваме да размислуваме за рушење и плаќаме дебели суми за нејзино одржување. Меѓутоа, не сме алергични на рушење кога гледаме насекаде околу нас како се рушат објекти кои не биле заштитени, а требало, од семејни куќи, до згради и саеми.
Целото интервју на следниот линк
