Во својата прва исповед по смртта на нејзиниот сопруг Саша Поповиќ, Сузана Јовановиќ ексклузивно за новиот број на таблоидот Скандал ја отвори својата душа и ги сподели најтешките моменти. Таа ја опиша болката, стравот и беспомошноста што ги чувствувала додека постојано била покрај Саша во неговите последни денови.
Сузана откри дека никогаш не се одвоила од Саша, дури ни кога било најтешко.
– Ниту еден момент, ниту еден ден, ниту една секунда. Па патувања до болницата, јас сум во болничката соба до него, мојот кревет и неговиот се оддалечени дваесет сантиметри. Јас сум тука, не бев во хотелот, не излегов никаде, не одев во градот, нон-стоп покрај него и дење и ноќе. Кога стануваше навечер да оди во тоалет, се плашев дека може да падне, му помагав да оди во тоалет, го враќав во кревет, го покривав, ако се поти, имаше тие фази на потење ноќе, го пресоблекував. Уф, многу е тешко. Не знам дали е потешко за оној што поминува низ тоа или за оној што е до таа личност. Буквално умирав со него. Не можеш да му помогнеш, не знаеш што да правиш, што да дадеш од себе за да му биде подобро. Гледаш на сето тоа, си немоќен, и го гледаш тој човек, сè му е тешко…
Планот беше само да прими терапија и да се врати дома…
– Да, само да прими терапија и да се вратиме дома. Да се вратиме и да ја продолжиме терапијата дома, тој имаше лекови што ги земаше дома за да ги пие, и повторно за десет или дванаесет дена, можеби не две недели, десет, дванаесет дена ја почнаа терапијата, ајде повторно да земеме нова – рече Сузана Јовановиќ за Скандал.
Најтешките вести ги дочекаа во Париз…
– Тој е горе, го сместија во собата, ги започнаа овие тестови и гледам дека лекарите имаат чудни изрази на лицата, дека не е добро. Оваа наша пријателка Сандра која зборува француски совршено, таа одеше со нас цело време и разговараше со нив и тие прво ѝ кажаа дека ситуацијата воопшто не е добра, дека работите воопшто не се добри и дека црниот дроб е во многу лоша состојба. Ја прашав Сандра, да ги праша што точно значи тоа, таа вели дека е полн со метастази, дека буквално лековите што ги прима не можат да бидат обработени од црниот дроб, секоја последователна терапија може само да го убие, ништо не може да му помогне. Тој момент на комуникација, кога таа ми го соопшти тоа мене, сега јас треба да му го соопштам нему.
Докторите ја замолија самата да му ја каже вистината…
– Тоа е она што го рекоа, како сопруга, мора да влезеш и да му кажеш на сопругот дека ситуацијата е таква каква што е, дека е многу лоша. Јас ѝ велам на Сандра, не можам да го кажам тоа, не можам, мислам нема шанси. Сега Сале чувствува дека нешто се случува, и тој постојано ме моли да се вратам во собата, а сега морам да се преправам пред него дека сè е во ред, дека ништо не се случило, дека сè е одлично. Сè оди добро, сè е под контрола. И сега влегува Сандра, се договоривме таа да оди прва – рече Сузана Јовановиќ.
Во моментот на вистината, Сузана не можела да ги изговори тешките зборови.
– Не знам, сега не можам да се сетам, почна таа. Мој Сале, морам да ти кажам нешто, вели таа, разговарав со лекарите, не е добро. Ми веруваш ли, се обидувам да составам реченица, што да му кажам, не можам да го извадам од уста, не можам да го кажам, ми беше многу тешко, и велам, љубов, твојот црн дроб не е добро, и тој ме гледа и почнав да плачам, затоа што е посилно од мене, а тој вели, Суле моја, знам.
Тој беше свесен дека крајот доаѓа…
– Знам, знам сè, знам дека е крај, ми рече. Не можам да верувам како, веројатно, прочитав малку подоцна, и бев малку заинтересирана за тоа, за да добијам некои одговори, за да ми биде малку полесно. Велат дека буквално им се покажува на луѓето, во тие последни неколку дена од животот, дека е крај. Почнувам да плачам, веќе не можам ни да зборувам, воопшто не можам, се задавив од солзи, а тој, во таа своја болка, во тоа сознание дека треба да нè остави сите нас и да оди на друго место, ми вели, Суле, не плачи, те молам не плачи, отсекогаш си била силна, имам најголема доверба во тебе. Тој сè уште беше свесен, сè уште можевме да комуницираме и да разговараме со него, знам дека ќе направиш сè како што треба, како да сум до тебе, имам најголема доверба во тебе. Мојата Сандра беше таму, може да сведочи за секој поминат момент, беше со нас до последниот ден, до последниот момент, вели Сузана за Скандал.
Она што и било многу важно е децата да стигнат навреме, да имаат можнос да се простат со него.
– После тоа, излегов во ходникот да видам што да правам, брзо во целиот тој хаос, ги прашавме докторите колку време му останало, а тие рекоа можеби еден ден, можеби два, три, не повеќе од тоа. Требаше само да ги донесам децата во Париз, да се збогува со децата, како и некои од неговите најблиски пријатели. Зедоа авионски билети и се качија во авионот и веднаш пристигнаа. Тоа беше најважно за мене, што не си замина така сам, без сите да се збогуваат со него. Мислам барем најблиските.
Сузана се присети на моментот кога ќерката Александра, скршена од глетката на нејзиниот татко во болница целиот прикачен на лекови против болки, почнала да се плаче до задушување. За да ја заштити од агонија, го замолила синот Даниел да ја однесе во хотелот, додека тие двајцата останале покрај Саша.
– Само ние двајца, Александра го доживеа сето тоа толку тешко, додека му даваа од сите лекови за спиење, морфиум против болка, за да нема големи болки и проблеми, да не го мачи толку многу, а веќе беше многу тешко. Тој ослабе многу, таа го гледаше сето тоа, се прашуваше зошто не заврши за да не продолжи агонијата, толку многу плачеше, ни беше тешко мене и на Даниел да гледаме. Даниел е посилен, тој е маж, сето тоа го доживеа поинаку.
Последните моменти…
– Тој веќе полека заспиваше, со тој морфиум и тој лек кој му помага за спиење, и до последниот здив го гледавме така, бевме на смена таа ноќ, тој прв ден, потоа вториот и третиот ден почина. Само во тој момент го свртев погледот кон телефонот, а Даниел постојано го гледаше и само ми рече: Мамо, Сале веќе не дише. Тоа беше морничаво, мислам некако си во собата со него, знаеш дека е лошо, но тој дише, а тој момент кога го кажа тоа, само скокнав, го прегрнав, му го почувствував пулсот, гледам дека не дише, тоа беше морничаво.
Последни зборови…
– Да бидам силна, никогаш повеќе да не плачам за него и во животот воопшто, да бидам силна и да се борам за децата и за себе, никогаш да не се откажам, како што ти кажав пред некое време, како да е до мене. И ми рече дека има најголема доверба во мене, дека ќе направам сè како што треба, како да е тој таму, и сè за што се договоривме двајцата, сите овие години, што сè уште треба да направиме за децата, за нас, за да им помогнеме на децата да се сместат, дека ќе направам сè како што треба и дека многу нè сака сите, но знае дека мора да си оди. Тоа беше последниот пат кога беше свесен, додека можеше да зборува, после тоа не можеше.
