Едно од сценаријата ми беше дека Вања е киднапирана и да не ја изнесат од државата, го продолжи својот исказ Александар Ѓорчевски. Тој на сите начини се обидувал да дознае нешто за ќерката.
Тргнав кон Блаце, но беше голема гужва и се вратив назад. Продолжив по Партизанска да се движам кон Ѓорче Петров и Сарај. Вртевме кај Вања, Зорица ги известила родителите на училиште. Почнав да добивам порака на вибер во која пишуваше дека е паметно да се прегледуваат камери на патот кон учлиштетото. Бесцелно возев и тргнав кон Центар, се присетува тој на кобното утро.
Со анимозитет и сомнеж кон мене. Тапкаа во место, ме убедуваа дека не си го познавсме детето, дека отишла со дечко во Тетово, па во Шведска. Ме прашуваа колку станови имаме, на чие име се водат. Кога ќе им споменевме дека Вања не е по своја воља замината, покажуваа агресија. Инсекторот Владимир во кола ми покажа една фогографија. Кога му реков дека тоа не е Вања ми се развика каков татко сум јас кога не си го познавам детето. Од компјутерот на Вања дознаа дека со другарче од платформата Дискорд споредувале мислења за куран и библија нè убедуваа дека се регрутирала за ИСИС и заминала во Шведска. Инспекторот Кире во полициска станица ми се пушти дека само јас сум тврдел дека Вања е киднапирана. Тогаш со повисок тон со неговиот дијалект „иднапирана е кире киднапирана“. Инспекторот Музафер по некој ден пак ми рече “ај да се повозиме”. Ме правеа ретардиран. Со нас беше и сопруг на братучетка на Зорица. Музафер рече, ај да одиме накај Водно. Беше еден часот по полноќ. Не знаев што индиции има, инспекторот.. Наводно Вања сакала да не казни и се скрила и запалила оган. Се паркиравме на Средно Водно, прошета кај хотелот и се врати. После во судницата даде исказ дека сум незаинтересиран и оти сум знаел што се случува.
