Најголемиот израелски дневен весник „Хаарец” објави колумна која длабоко ги анализира политичките и историските паралели меѓу израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху и двајца значајни лидери од историјата – Винстон Черчил и Слободан Милошевиќ. Во текстот, авторот Етан Нечин истакнува дека, иако Нетанјаху се стреми да биде запаметен како Черчил, неговото наследство би можело да заврши поблиску до она на Милошевиќ, поранешниот лидер на Југославија обвинет за воени злосторства.
Нетанјаху, како син на историчар, секогаш бил опседнат со своето наследство и јавното мислење. Често се споредува со Черчил, прикажувајќи се како лидер во време на криза, одличен говорник и силен бранител на демократијата. По неговиот говор во американскиот Конгрес, дури се фотографираше до бистата на Черчил, за да ја зацврсти оваа споредба. Но, како што пишува „Хаарец”, многу пореална е споредбата со Милошевиќ, чиј популизам и соработка со екстремистички сили го одведоа до разурнувачки конфликт и соборување од власт.
Во своите почетоци, и Нетанјаху и Милошевиќ беа умерени политичари. Но, како што времето одминуваше, двајцата лидери се потпираа на националистички сили за да ја зацврстат својата моќ. Милошевиќ првично се дистанцираше од српските екстремисти, а Нетанјаху јавно ги осудуваше десничарските провокатори во Израел. Сепак, и двајцата на крајот се здружија со овие екстремни елементи, дозволувајќи им да го обликуваат политичкиот пејзаж. „Хаарец” наведува дека ваквите сојузи доведоа до дестабилизација и разорување во нивните општества.
Нетанјаху често ги истакнува воените операции на Израел како доказ за неговото лидерство, исто како што Милошевиќ ги претвораше поразите во победи со манипулација на јавната перцепција. На пример, додека Милошевиќ го губеше Косово, тој успеа да го прикаже како триумф против Западот. Слично на тоа, Нетанјаху ги користи убиствата на лидери на Хамас и други воени акции за да ги засени катастрофалните последици од долгогодишната блокада и бомбардирањето на Газа.
И двајцата лидери покажуваат заедничка стратегија на контрола врз медиумите и критичките гласови во општеството. Во Србија, под режимот на Милошевиќ, медиумите беа строго контролирани, а критиката се казнуваше со затворање или прогласување за предавничка. Слично, Нетанјаху работи на трансформација на израелските медиуми, напаѓајќи ги новинарите и медиумите што го критикуваат, со цел да го задуши слободното изразување.
Во текстот се истакнува и сличноста меѓу Нетанјаху и Милошевиќ во однос на нивниот семеен живот и обвинувањата за корупција. Сара Нетанјаху, сопругата на премиерот, често е споредувана со Мира Марковиќ, сопругата на Милошевиќ, поради нивното влијание врз политиката. Синовите на лидерите, исто така, покажуваат паралели, со тоа што и Марко Милошевиќ и Јаир Нетанјаху привлекуваат внимание со својот контроверзен стил на живот.
Во колумната се истакнува и реакцијата на двајцата лидери на налозите за апсење од меѓународните судови. Милошевиќ го прогласи Хашкиот трибунал за политичка институција која има за цел уништување на српскиот народ. Слично, Нетанјаху ја осуди одлуката на Меѓународниот кривичен суд како антисемитска, претставувајќи ја критиката кон него како напад врз Израел.
Заклучокот на „Хаарец” е дека, како што корупцијата го доведе Милошевиќ до неговиот пад, така и Нетанјаху може да се соочи со слична судбина. Авторот повикува израелското општество да го преземе својот дел од одговорноста и да бара промени, исто како што српскиот народ го направи тоа преку избори. Меѓународните налози за апсење, според колумната, треба да служат како морален и политички поттик за израелското општество да се ослободи од влијанието на Нетанјаху.
