Кога бев помала, ја гледав баба ми како си го става карминот со рацете што веќе носеа траги од времето.
„Стави малку боја“, ми рече еден ден, „ама никогаш не заборавај – вистинскиот сјај не доаѓа од шминката.“
Тогаш не го разбрав тоа целосно. Сега знам – тоа беше нејзиниот начин да ми каже дека убавината не е прашање на лицето, туку на душата. Можеш да ставиш најскапа пудра, најсовршена боја на кармин, но ако љубовта ти е заглавена некаде длабоко, ако не се грижиш за себе и другите, лицето ќе блесне само привремено.
Токму таа вистинската светлина, онаа што другите ја чувствуваат кога ќе влезеш во просторија, доаѓа однатре.
Баба ми велеше дека сјајот ни се гледа во начинот на кој сакаме. Во тоа како се грижиме за луѓето околу нас – дали ги слушаме, дали сме присутни, дали носиме добрина во секојдневното. Нашето лице го рефлектира сето тоа. Исто така, во луѓето што ги бираме околу себе – тие што нè охрабруваат, што нè потсетуваат на тоа кои сме, дури и кога ние самите забораваме.
Исто толку важно беше и нејзиното верување дека треба да вложуваме во себе. Да учиме, да се грижиме за своето тело и душа, да не се заборавиме во името на обврски и други луѓе. Таа знаеше дека љубовта кон себе не е себичност – таа е коренот од кој сè друго расте.
Така, шминката стана мал ритуал, а не маска. Начин да се чувствуваш убаво, но не мерка за вредност. Затоа, кога денес ќе се погледнам во огледало, се прашувам:
„Колку љубов носам во себе?“
– затоа што точно тоа е она што се гледа прво, и останува најдолго.
Денес, кога ќе ставам кармин или ќе расчешлам коса, тоа го правам со почит кон себе, но знам дека мојата вистинска светлина не доаѓа од огледалото – таа живее во начинот на кој сакам, се грижам, простувам, и останувам верна на себе.
Баба ми беше во право – сјајот не се става, тој се живее.
И кога го живееш со срце отворено, сите го гледаат.
