Ноќта на вештерките, како што ја знаеме денес, има своите корени во древниот келтски празник Самаин – ритуал што го означувал крајот на жетвата и почетокот на зимата, кога се верувало дека границата меѓу световите на живите и мртвите е најтенка. Овој празник, кој датира од 500 п.н.е., служел како церемонија за да се обезбеди заштита од духовите што, според келтското верување, се шетале наоколу на ноќта пред 1 ноември.
Во обид да ги измамат духовите, Келтите облекувале костими и ги украсувале своите домови со врежани репи, кои се сметале за првите лампиони – пред да бидат заменети со тикви. Доколку ни овие заштитни методи не функционирале, се носеле „подароци“ за да се смири паранормалниот свет и да се зачува мирот на земјата.
Со доаѓањето на католицизмот околу 300 година, христијанските мисии се обиделе да го приспособат Самаин на своите верувања. Така, 1 ноември бил прогласен за „Ден на сите светци“, но паганските обичаи продолжиле, со обичаи поврзани со духовите и костимите, кои се одржувале претходната ноќ. Оваа вечер била позната како „All Hallow’s end“ или денес популарниот „Halloween.“
Кога ирските имигранти го пренеле празникот во Америка во 1800-тите, Ноќта на вештерките добила нова форма и се прилагодила на американското општество. Со текот на времето, таа станала празник за деца, каде костимите и трик-или-третирањето доминирале како дел од забавата. Денес, традицијата продолжува да еволуира, привлечувајќи не само деца, туку и возрасни кои пронаоѓаат креативен начин за изразување преку костими и прослави.
Во 21 век, Ноќта на вештерките повторно се прилагодува – овојпат како празник кој нуди простор за изразување и забава на возрасните. Празникот се враќа на своите возрасни корени, претворајќи се во можност за младите да ги истражуваат своите идентитети преку костимите што ги носат и ритуалите што ги практикуваат.
Во срцето на Ноќта на вештерките останува една важна порака: празникот е жив, подложен на промени, и секоја нова генерација ја додава својата боја и карактеристика.
