Речиси секој човек доживува синдром на хронично доцнење во текот на својот живот.
Ако постојано доцниме, можеби патиме од малку познатиот синдром на хронично доцнење, пишува британскиот весник „Сан“. Како што објаснува психологот Беки Спелман, синдромот на хронично доцнење се однесува на неможноста да се препознае колку време поминало или да се процени колку долго ќе трае нешто.
Така, можеме да се најдеме како трчаме до автобусот во последен момент, не ги исполнуваме роковите на време или да мислиме дека одредена задача ќе потрае 30 минути кога всушност е потребно двојно повеќе.
Иако речиси секој човек ќе го доживее до одреден степен во текот на својот живот, синдромот на хронично доцнење всушност е трајно искривена перцепција за времето, објаснува психологот.
Иако овој синдром не е медицинска состојба сам по себе, лекарите често го користат за да објаснат губење на чувството за време.
„Синдромот на хронично доцнење често се поврзува со невро-развојни состојби како што е нарушување на хиперактивноста со дефицит на внимание или ADHD“, вели д-р Спелман, кој додава дека тоа не значи дека лицето мора да има ADHD за да има проблеми со управување со времето.
Како што објаснува тој, синдромот на хронично доцнење понекогаш може да се појави кога нашиот мозок страда од таканаречената извршна дисфункција. Тогаш се случува нешто што значително ја попречува способноста на нашиот мозок да ги контролира и регулира мислите, емоциите и однесувањето.
„Кога ова ќе почне да се случува, на човекот може да му стане тешко да планира, организира или управува со времето“, додава психологот.
Истражувањата покажуваат и дека ADHD и синдромот на хронично доцнење се поврзани со хиперфокус, состојба во која личноста е толку занесена во одредена задача што буквално може да исклучи сè друго. Ова можеме да го забележиме кога правиме нешто што ни изгледа многу интересно, а времето како да лета.
